Επιστολή στην εφημερίδα «ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ» της 26ης Φεβρουαρίου 1985 - Μέρος Γ'

5. Δεν είναι στις προθέσεις μας να ξεπεράσουμε, τουλάχιστο στο παρόν σχόλιο, τα όρια και το χώρο της εφημερίδας σας, για να αντικρούσωμε τα νεφελώδη και εν πολλοίς αφελή συμπεράσματα του κ. Παζαρλή, ούτε να εμβαθύνουμε στην κατ΄ουσία εξέταση του θέματος, που θα μας οδηγούσε πολύ μακρυά. Γι' αυτό μας αρκεί αυτή την ώρα να παρατηρήσωμε ότι, ο κύριος αυτός παραγνωρίζει την πραγματικότητα για την ανάπτυξη του γυμνισμού στην Ελλάδα και ρίχνει λάσπη αδιακρίτως εναντίον όλων των σοβαρών και ευυπόληπτων ατόμων, Ελλήνων και ξλενων, οι οποίοι, όπως είναι γνωστό πλέον σε όλους, κατακλύζουν κατά χιλιάδες τα ελληνικά νησιά και ακρογιάλια, όπου κατά παράδοση ασκείται γυμνισμός στη Χώρα μας από πολλά ήδη χρόνια, πάντοτε μέσα σε αυστηρά όρια ευπρέπειας και σεβασμο΄των άλλων φυσιολατρών και του περιβάλλοντος εν γένει, χωρίς ποτέ να παρατηρηθεί στις ακτές αυτές κανένα έκτροπο, τουλάχιστο από της πλευράς των γυμνιστών.

Εμείς ανήκουμε στο Σύλογο γυμνιστών «Ο Αδάμ και η Εύα» ο οποίος είναι επισήμως ανεγνωρισμένος, με την απόφαση αριθ. 4655/27-12-1984 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών και στον οποίο η εισδοχή νέων μελών γίνεται με μεγίστη προσοχή και εξονυχιστική διερεύνηση, προκειμένου να εξακριβωθεί το ποιον εκείνων που ζητύν να γίνουν μέλη του, ακριβώς για να διασφαλιστεί ότι δεν θα εισχωρήσουν σ' αυτόν ανεύθυνα άτομα, τα οποία θα δυσφημήσουν το Σύλλογο και την ιδέα του γυμνισμού, εν γένει, στα μάτια του κόσμου. Αυτή η τακτική, άλλωστε, τηρείται από όλα τα γυμνιστικά σωματεία σ' ολόκληρο τον κόσμο, δεδομένου ότι ο γυμνισμός παρέχει εύκολο έδαφος στη συκοφαντία, επειδή και μεμονωμένα ακόμη περιστατικά, θα αρκούσαν να δυσφημήσουν το γυμνιστικό κίνημα στο σύνολό του.